Tanzania tijdens de coronatijd

Want wat is er nou mooier dan een nieuwe bestemming ontdekken en vervolgens de leukste plekjes te kunnen delen met anderen? Zelfs vanaf mijn werkplek, met uitzicht op de tropische bomen waarin apen spelen, voelt elke dag als vakantie.

Stil en verlaten

Maar dit jaar is het anders. De vanzelfsprekendheid van het reizen is weggevallen. En ondanks dat Tanzania in juni de grenzen weer geopend heeft, is de toestroom van toeristen maar mondjesmaat. De hotels en lodges zijn één voor één open gegaan en laten zien dat ze de voorgeschreven maatregelen serieus nemen. Maar ze blijven nagenoeg leeg.

Op Zanzibar, waar anders de barretjes en restaurants aan het strand gezellig vol zitten en de lucht gekleurd wordt door de felle doeken van de kitesurfers, is het nog altijd stil. Zelfs de Ngorongoro krater ligt er verlaten bij, een schril contrast met de gemiddeld bijna 42.000 bezoekers per maand. Voor het eerst sinds decennia hebben we dit wereldwonder nu voor ons alleen. Alleen wij en de dieren.

Dagelijks leven in Tanzania

Hoewel het ontbreekt aan harde cijfers, is het leven in Tanzania bijzonder rustig gebleven. Mensen, met of zonder mondkapje, in groepjes of alleen, gaan door met hun dagelijkse bezigheden.

Het leven speelt zich sowieso voornamelijk buiten op straat af; thuis is alleen om te slapen.

Onzekerheid

Ondanks dat de mensen ogenschijnlijk rustig blijven onder de gehele crisis, merk je ook de toenemende onzekerheid. Al sinds maart ligt het toerisme stil en aangezien dit één van de belangrijkste inkomstenbronnen is, staan er ook veel banen op het spel. Niet alleen bij de safaribedrijven, maar ook het personeel in de lodges. En de boeren die verse groente en fruit leveren. De rangers in de parken en de vrouwen die prachtige handwerken maken voor souvenirwinkeltjes. Inkomsten die hard nodig zijn om hun familie te onderhouden.

Hoe langer het aanhoudt, hoe meer mensen naar huis worden gestuurd voor onbetaald verlof. En het is maar de vraag of en wanneer ze weer terug mogen komen...

Verbondenheid

Anders dan in Nederland hoeft men hier geen steun van de overheid te verwachten. Laat staan dat mensen een spaarpotje hebben om de komende maanden mee door te komen. Mensen leven hier met de dag. Samen met de hele familie, van grootouders tot kleinkinderen, in één huisje. Maar misschien is dat ook juist wel de kracht die hen helpt om deze moeilijke tijden door te komen. De samenhorigheid, iedereen die elkaar helpt. En wat er volgende week of over een maand gebeurt... dat zien we dan wel weer.

Terwijl de safariauto's momenteel in de garage geparkeerd staan en onze gidsen thuis zitten, merk ik die verbondenheid ook in ons team. Regelmatig belt een van onze gidsen voor een small talk. Gewoon om te vragen hoe het met mij en mijn familie is en om sterkte te wensen. Dat ze niet alleen om werk zitten te smachten maar ook om gewoon weer de bush in te kunnen gaan, is duidelijk.

Wildbescherming

Een omgeving die overigens ook te lijden heeft onder de coronacrisis. Want terwijl we in de laatste jaren ons zorgen maakten over het overtoerisme in Serengeti National Park, hebben we nu met het tegenovergestelde te maken: het UNESCO World Heritage gebied is al maanden overgelaten aan de dieren die er leven. Ongetwijfeld genieten ze van de plotselinge rust en het wegblijven van de paparazzi.

Maar tegelijkertijd zien stropers hun kans schoon, komt de bescherming van bedreigde diersoorten automatisch op een lager pitje. En zonder inkomsten uit het toerisme is er weinig stimulans om het land te blijven behouden voor het wildlife.

Tanzania wacht op u

Voor degene die hun dromen durven waar te maken, is het nu echt pionieren in Tanzania. Door de crisis is er een situatie ontstaan zoals die in de jaren ’70. En wat is nou een betere zelf isolatie dan de eindeloze vlaktes van de Serengeti op te zoeken? De wildparken te doorkruisen zonder vrijwel iemand tegen te komen. Te overnachten in afgelegen safarilodges, met enkel een canvasdoek tussen de comfort van uw kamer en de ruige wildernis buiten.

Ondanks alle ontwikkelingen van de afgelopen maanden, zou ik qua werk nog steeds met niemand willen ruilen. Om al die mooie, ongerepte plekken met u te kunnen delen, en tegelijkertijd bij te dragen aan een positieve ontwikkeling voor de lokale bevolking en de bescherming van het wild.